NDT, czyli Non-Destructive Testing to metoda badań, która umożliwia kontrolę stanu konstrukcji na każdym etapie produkcji. Dzięki temu istnieje możliwość prognozowania na temat trwałości produktu, bezpieczeństwa jego użytkowania, a także oceny jakości finalnego efektu wykonania. Jak już wspomniano, badania nieniszczące mogą być prowadzone w dowolnym momencie procesu produkcyjnego. Stanowi to o ich dużej dogodności podczas oceny parametrów i sporządzania fizycznego opisu materiału poddanego testom.
Przewagą NDT nad testami niszczącymi jest fakt, iż te pierwsze bazują na metodach niewywierających wpływu na możliwości natury wytrzymałościowej oraz eksploatacyjnej materiałów poddawanych ocenie. Badania nieniszczące – jak sama nazwa wskazuje – nie powodują wszelkiego rodzaju uszkodzeń próbek. Oznacza to, że producent nie ponosi kosztów spowodowanych zmarnowaniem materiału produkcyjnego.
Metody oceny konstrukcji
Ze względu na zróżnicowane przeznaczenie produktów i inne fazy produkcji, na których prowadzona jest kontrola, wymienia się poszczególne klasy testów odpowiednie do wymagań związanych z jakością, eksploatacją i wykonaniem próbek.
Pierwszy z rodzajów badań nieniszczących jest oparty na metodzie wizualnej (VT). W jej ramach sprawdzane są między innymi barwy, ich jaskrawość i kontrast pomiędzy nimi. Kontrola wizualna pozwala na obejrzenie wnętrza wyrobu złożonego, przy czym wystarczające jest tylko jedno miejsce dostępu. Zaletą tej metody jest to, że ma ona szerokie zastosowanie.
Kolejna klasa testów określana jest jako penetracyjna (PT), w ramach której bada się zjawisko włoskowatości materiału. W tym wypadku badana powierzchnia powinna być odpowiednio przygotowana, a zatem należy zapewnić jej czystość. Zaletą tej formy oceny jest jej stosunkowa łatwość i szybkość.
Badania nieniszczące prowadzi się także w ramach metody magnetyczno-proszkowej (MT), podczas której kontroluje się pole magnetyczne próbki. Znajduje ona zastosowanie tylko w przypadku materiałów ferromagnetycznych. Występuje tutaj również konieczność rozmagnesowania konstrukcji po zakończeniu testu.
Metoda radiograficzna (RP) polega na zbadaniu absorpcji próbki. Wskazuje się na fakt, iż jest to jedna z najbardziej skutecznych form wykrywania wewnętrznych niezgodności konstrukcji.
Metoda ultradźwiękowa (UT) ma na celu zbadanie zachodzącej refleksji. Kontrola tego typu wymaga stosunkowo dużych nakładów finansowych, jednak uznawana jest ona powszechnie za najlepszą metodę odnajdowania płaskich, wewnętrznych nieciągłości materiału.